Funeral Blues

Zet alle klokken stil, zet het gerinkel af!

Deel vette kluiven uit, zodat geen hond meer blaft;

Sluit de piano, sla de trom en draag

De kist naar buiten, mensen treur vandaag.



Schrijf in het hemelblauw een tekst, heel groot

Met witte vliegtuigletters: HIJ IS DOOD;

Doe alle duiven van de stad een rouwband om hun nek,

En laat verkeersagenten surveilleren in jaquet.



Hij was mijn noord, mijn zuid, mijn west, mijn oost,

Mijn werken door de week, mijn ’s zondagstroost;

Mijn overdag, mijn nacht, mijn woord, mijn lied

Liefde voor eeuwig, dacht ik – maar zo was het niet.



Ik hoef geen sterren meer, laat ze vergaan,

Vernietig ook de zon, doe weg de maan;

Giet leeg de oceaan en kap het woud,

Want er is niets dat nu zijn waarde nog behoudt.


Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.